• تپه ۵ هزار ساله ی فردیس

در دو کیلومتری شمال شهرستان قرچک و در نزدیکی روستای فردیس و همجوار با کوره های آجرپزی، تپه ای هفت هزار ساله خودنمایی می کند که تاریخ تمدن عصر آهن را در خود جای داده است. به گفته بسیاری از باستان شناسان و محققانی که در تپه فردیس فعالیت کرده اند.

این منطقه یکی از قدیمی ترین آثار تاریخی است که تمدن بشری را در عصری نشان می دهد که انسان با درک صحیح از زندگی گروهی ، به ساخت ابزارهای زندگی متمدن روی آورده است.

قدمت تپه فردیس را با تپه سیلک کاشان سنجیده اند و در اصل آثار کشف شده در این مکان تاریخی، هویتی جدید به دشت ورامین و حتی تهران بخشیده است.

در نخستین کاوش های صورت گرفته در سال ۱۳۸۳ آثاری از هزاره های چهارم، پنجم و ششم قبل از میلاد کشف شد، آثاری از جمله سفال های زیبا و متنوع که بسیاری از این آثار موزه های ایران و جهان خودنمایی می کند.

کاوش هایی که در این تپه صورت گرفت مشخص شده که تپه باستانی فردیس قرچک متعلق به هزاره های پنجم و ششم پیش از میلاد بوده که آثاری از تمدن عصر آهن در آن یافت شده است.

کشف کوره های متعدد تولید سفال و نیز پیدا شدن چرخ سفالگری با استوانه ای از شاخ حیوانات در تپه فردیس قرچک متعلق به دوره سیلک دو، هزاره پنجم پیش از میلاد جامعه باستان شناسی فلات مرکزی را با اسرار بسیاری از زندگی آن دوران روبرو کرد.

تپه باستانی فردیس از دو قسمت تپه مرکزی و گورستان عصر آهن تشکیل شده که این گورستان به هزاره قبل از میلاد تعلق دارد.

هرچند که در ابتدای اجرای عملیات کاوش در این تپه باستانی تصور می شد که این منطقه به یکی از مهمترین آثار و جاذبه های گردشگری و تاریخی استان تهران و کشور تبدیل شود و در ابتدا نیز اقداماتی در حفاظت و حراست از آن صورت گرفت ولی درسال های اخیرتوجه ویژه ای به آن صورت نگرفته و حضور گردشگران نوروزی می تواند رونق را بار دیگر به این منطقه باز گرداند.

تپه باستانی پردیس قرچک به شماره ۹۴۹۱ جزو آثار تاریخی کشور به ثبت رسیده است.

• تپه میل پوئینک

• پل باقرآباد : بر روی رود خانه جاجرود واقع شده است. کفن پوشان ورامین در سال ۱۳۴۲ نزدیک این پل به خاک و خون کشیده شدند.
• در نزدیکی این پل کانالی با خشت وگل وجود دارد که توسط آن کانال آب را از زیر رودخانه عبور داده‌اند. آب بر اثر اختلاف سطح از طرف دیگر رودخانه جاری گشته و اراضی کشاورزی را سیرآب می‌نموده‌است.
• یکی از مهمترین شاخه های فرعی رودخانه جاجرود که در گذشته بیش از یکصد هزار هکتار اراضی دشت ورامین را سیراب می کرد ، از میان منطقه ای که آن روزها بخشی از ورامین بود عبور می کرد ، شاخه ای پرآب که طغیان آن مسیر مردم آن زمان به مناطق مختلف از جمله تهران را قطع می کرد.
• در اواخر دوره قاجاریه و توسط معمارانی ناشناس، پلی آجری با دهانه قوسی به طول ۵۰ متر بر روی رودخانه احداث شد ، پلی که به گفته برخی از مورخین احداث آن حدود یکسال به درازا کشید. این پل تاریخی بارها به دلیل طغیان رودخانه جاجرود تخریب شد و در دوره های قاجاریه ، پهلوی و جمهوری اسلامی چندین بار مرمت شد ، پلی که یکصد سال تنها مسیرعبور مردم دشت ورامین بوده و آن ها را به پایتخت می رساند.

پل باقرآباد در ۱۵ خرداد سال ۴۲ شاهد به خاک و خون کشیده شدن جوانان و مردانی کفن پوش از دشت ورامین بود که به خاطر دفاع از مرجعیت شیعه ، جان خود را تقدیم اسلام کردند ، واقعه ای تاریخی که پایه های رژیم منحوس پهلوی را به لرزه در آورد و موجبات فروپاشی آن را فراهم کرد.